Jałowiec pospolity

  2. Rośliny lecznicze
  3. Jałowiec pospolity
Jałowiec pospolity

Juniperus communis L.

Jałowiec pospolity

Rodzina: Cyprysowate - Cupressaceae

Можжеве́льник обыкнове́нный (Ве́рес)

Common juniper

Zawsze zielony, powoli rosnący, od nasady rozgałęziony krzew o kolumnowej, niekiedy także płasko rozpostartej formie wzrostu. Występuje również jako małe drzewo, zazwyczaj o wielu pniach, z wąsko piramidalną (tylko rzadko spłaszczoną) koroną. Osiąga wysokość zwykle do 11 m (rzadko do 20 metrów). Za największy jałowiec uznawany jest okaz o obwodzie w pierśnicy wynoszącym 2,8 m, rosnący w prowincji Närke w środkowej Szwecji. W Polsce rósł w Neplach nad Bugiem okaz, który zmierzony po wywróceniu przez wiatr w 1958 miał 12,9 m wysokości i 3,02 m obwodu w pierśnicy. Obecnie najgrubszy znany w Polsce jałowiec ma obwód 134 cm w pierśnicy. Młode pędy są trójkanciaste, gładkie z wąskimi podłużnymi listewkami. Co charakterystyczne dla jałowców – rozgałęziają się w różnych kierunkach, a nie w jednej płaszczyźnie jak u innych przedstawicieli cyprysowatych.

Występują tylko szpilkowate, a więc w postaci juwenilnej (młodocianej) – brak dojrzałych liści w postaci łusek, jak u innych cyprysowatych. Liście wyrastają po trzy w okółku i utrzymują się na pędach przez trzy lata. Są wąskolancetowate, sztywne i kłujące, o długości od 5 do 12, rzadko do 15 mm i szerokości 1–2 mm. Mają kolor szarozielony, z wierzchu z szerokim białym paskiem, czasem z wąską, zieloną linią biegnącą środkiem liścia i z zielonymi wąskimi paskami wzdłuż brzegów. Na dolnej stronie liść wypukły, na grzbiecie często z bruzdką. Zaostrzone łuski w pąkach mają ok. 3 mm długości.

Rozdzielnopłciowe, a całe rośliny zwykle dwupienne. Pojawiają się jesienią w pachwinach liści z okółków w środkowej części ostatniego przyrostu rocznego. Kwiatostany (strobile) męskie rozwijają się pojedynczo, corocznie i w ciągu roku odpadają. Osiągają ok. 8 mm długości i składają się z 2–9 (najczęściej 3–6) okółków pręcików. Kwiatostany (strobile) żeńskie są kulistawe, za młodu zielone i o długości ok. 2 mm. Po zapyleniu i dojrzeniu nasion osiągają od 5 do 10 mm długości. U nasady wsparte są kilkoma drobnymi, trwałymi i płonnymi łuskami. Łusek tworzących właściwy kwiatostan jest od 3 do 16. Nie drewnieją one jak u wielu innych nagonasiennych, lecz pozostają mięsiste i złączone tworząc szyszkojagodę. Po dojrzeniu ma ona kolor czarny z niebieskim nalotem. Na górnej powierzchni znajdują się trzy szwy z wystającymi i odwiniętymi końcówkami łusek. Zalążki rozwijające się w nasiona umieszczone są pojedynczo na najwyższych łuskach (zwanymi nasiennymi). Jest ich zwykle od 1 do 3, rzadko do 6 i tyle też w szyszkojagodach powstaje nasion.

Silnie rozwinięty system korzeniowy ma zasięg często przekraczający 4 m, przy łącznej długości korzeni sięgającej 1 km (u okazu 40-letniego). Korzenie rozrastają się płytko pod powierzchnią gleby. Mimo ektomikoryzy i opilśni tworzonej przez strzępki grzybów – jałowiec zachowuje swoje włośniki.

Szyszkojagody ( w piśmiennictwie zielarskim zwykle określane mianem owoców lub jagód)Fructus Juniperi, Bacca Juniperi.

Lecznicze właściwości jałowca prawdopodobnie wykorzystywane były w północnej i środkowej Europie już w okresie prehistorycznym. Pedanios Dioskurydes opisuje jałowca w De Materia Magica pod nazwą Arkeothos mikra jako lek działający rozgrzewająco, moczopędnie i łagodnie ściągająco, dobry dla żołądka, w przypadku dolegliwości w klatce piersiowej i kaszlu[a]. Indianie Ameryki Północnej jedli szyszkojagody przy infekcjach dróg moczowych. Zachodnie plemiona indiańskie stosowały napar z szyszkojagód jałowca i kory z korzenia berberysu do leczenia cukrzycy. Indianie z północno-zachodnich wybrzeży Ameryki Północnej stosowali wywary z jałowca podczas przeziębienia, grypy, zapalenia stawów, bóli mięśni i problemów z nerkami. W Europie w okresie średniowiecza stosowano szyszkojagody jako lek uniwersalny na wszelkie dolegliwości. Hildegarda z Bingen zalecała je podczas leczenia chorób płuc, wątroby i nerek.

W Polsce w XIX w. i początku XX w. powszechnie pito odwar z szyszkojagód przy zatrzymaniu moczu i puchlinach. Dojrzałe szyszkojagody spożywane na czczo miały być pomocne także przy trawieniu. Jałowiec stosowany był przy kolkach, w celu „oczyszczenia krwi”, przy zatrzymaniu okresu, niekiedy także przy suchotach. W czasach epidemii (np. cholery) okadzano mieszkania jałowcem. Niekiedy przykładano jałowiec na miejsca opuchnięte. Zewnętrznie preparaty z jałowca stosowano przy nerwobólach, zapaleniu korzonków nerwowych, artretyzmie.

Zalecane jest stosowanie jałowca po leczeniu antybiotykiem zakażeń dróg moczowych, co zapobiega nawrotom zakażeń i niszczy pozostałe bakterie, odporne na antybiotyki. Wskazany jest zwłaszcza przy antybiotykoopornych zakażeniach. Flawonoidy, a w mniejszym stopniu olejek eteryczny z zawartym w nim terpinenolem, działają moczopędnie. W efekcie stosuje się jałowiec przy dolegliwościach wiążących się z zatrzymywaniem wody i jonów sodu przy niedomaganiu nerek. Wyciągi z szyszkojagód zwiększają wydzielanie żółci i soku żołądkowego. Pobudzają też perystaltykę, wydzielanie potu i rozszerzają naczynia włosowate skóry powodując jej zaczerwienienie, działają także drażniąco na skórę. Olejek jałowcowy wchodzi w skład maści rozgrzewających stosowanych w bólach reumatycznych i przy nerwobólach.

Z czasem poza szyszkojagodami zaczęto wykorzystywać do celów leczniczych także: liście, zielone pędy, drewno i smołę.

Przeciwwskazane dla kobiet w ciąży.

Zasięg tego gatunku obejmuje całą strefę okołobiegunową półkuli północnej. Jest jedynym gatunkiem jałowca występującym zarówno na półkuli zachodniej, jak i wschodniej.

W Ameryce Północnej sięga na południu do obszarów górskich w Kalifornii na zachodzie i Pensylwanii na wschodzie. Na północy sięga do wybrzeży Oceanu Arktycznego, ale brak go na wyspach Archipelagu Arktycznego. Rośnie jednak wzdłuż wybrzeży południowej Grenlandii.

W Europie zasięg gatunku obejmuje niemal cały kontynent z wyjątkiem Azorów, Balearów i Krety. Na północy po Islandię i północne krańce Półwyspu Skandynawskiego. W południowej części Europy spotykany jest niemal wyłącznie w górach. Rośnie także w górach Afryki północnej. Dalej na wschód obecny jest w północnej części Azji Mniejszej oraz w regionie Kaukazu. Poza tym występuje w Europie wschodniej, choć w południowej Ukrainie i południowej Rosji jest rozproszony.

W Azji zasięg gatunku obejmuje północną część kontynentu po Syberię i wybrzeża Morza Ochockiego oraz obszary górskie Azji środkowej po Himalaje na południu. Na Dalekim Wschodzie jałowiec pospolity rośnie na Kamczatce, Sachalinie i Wyspach Japońskich (brak go na Czukotce).

W Polsce gatunek jest rozpowszechniony na całym obszarze. Najliczniej występuje w północno-wschodniej części kraju, na Mazowszu i w rejonie Bydgoszczy. Stosunkowo najrzadziej spotykany jest w Polsce południowo-zachodniej. Lokalnie brak go zupełnie w obszarach intensywnie użytkowanych rolniczo (Żuławy Wiślane, Równina Pyrzycka, centralna Wielkopolska). W górach odmiana typowa spotykana jest do wysokości 1350 m n.p.m. (Smytniańskie Turnie w Tatrach), a odmiana halna do 2350 m n.p.m. (Ostry Szczyt).