Turzyca piaskowa

  2. Rośliny lecznicze
  3. Turzyca piaskowa
Turzyca piaskowa

Carex arenaria L.

Turzyca piaskowa

Rodzina: Ciborowate (turzycowate) - Cyperaceae

Осо́ка песча́ная

Sand sedge

Roślina zielna z czołgającym się kłączem, z którego wyrastają nowe pędy.

Wzniesiona na 15-60 cm, podczas owocowania zwieszona, na przekroju ostro trójkanciasta, w górnej części ostra.

Podobnej długości jak łodyga. Pochwy liściowe brązowe. Blaszki liściowe sztywne, rynienkowate o 2-4 mm szerokości.

Kwiaty rozdzielnopłciowe zebrane w 4-16 jajowatych kłosach, długości do 1 cm. W górnej części kwiatostanu znajdują się kwiaty męskie (zawierają po 3 pręciki), w dolnej żeńskie (słupki z 3 znamionami). Plewy żółtawe i wąskie.

Orzeszek wewnątrz spłaszczonego, stożkowatego pęcherzyka o długości 4-5 mm, oskrzydlonego na brzegach, z dzióbkiem, żółtobrązowy.

kłącza

Stosuje się z niej samodzielne napary jak również dodaje ją do mieszanek ziołowych o rozmaitym przeznaczeniu i złożonym działaniu. Odwar z turzycy zielarze polecają na bóle reumatyczne oraz zaburzenia metaboliczne. Wspomaga on w szczególności metabolizm skóry. Na zewnątrz turzycę stosuje się pod postacią okładów na wypryski i trudno gojące się rany. Zaleca się również w pielęgnacji cery trądzikowej i zwiotczałej przemywanie odwarem z ziela. Z uwagi na działanie napotne i wykrztuśne turzycę stosuje się w napadach kaszlu i nieżytu układu oddechowego.

Naturalny zasięg gatunku obejmuje zachodnią, północną i środkową Europę. Został zawleczony i naturalizował się w Ameryce Północnej (USA: Oregon, Delaware, Maryland, Karolina Północna, Wirginia) i Australii (Nowa Południowa Walia).

W Polsce jest rośliną pospolitą wzdłuż brzegu morskiego, im dalej w głąb lądu w kierunku południowo-wschodnim – tym rzadsza. Stanowiska skupione są na wybrzeżu Bałtyku oraz nad dolną Wisłą i Odrą. Na rozproszonych stanowiskach rośnie w Wielkopolsce, na Dolnym Śląsku, w Puszczy Kampinoskiej, na Wyżynie Śląsko-Krakowskiej i w rejonie Puław.